Andrzej Fonfara

[Hugo]

Fonfara uchodził dotąd za boksera bardzo dobrze prowadzonego. Nie chcę podważać tej opinii, do której sam się przychylałem, tym niemniej dopatrzyłem się błędu, który pośrednio doprowadził do niespodziewanej klęski Andrzeja w walce ze Smithem. U Fonfary można było zauważyć systematycznie powtarzające się dwa mankamenty. Pierwszy z nich i poważniejszej natury to braki w obronie powodujące, że w każdej walce sporo inkasował. Łatwo taki fakt stwierdzić, trudniej ten feler usunąć, zwłaszcza po przekroczeniu pewnej granicy wieku, bo w dziedzinie techniki bokserskiej jest tak, że "czego się Andrzejek nie nauczył, tego Andrzej nie będzie umiał". Druga wada była lżejszego kalibru, częściowo natury psychicznej i bardzo łatwa do skorygowania. Chodzi o brak umiejętności dobicia naruszonego rywala, który w pewnym momencie ujawnił się w walkach Fonfary. Zaczęło się od walki ze Stevensonem, gdy Andrzej w 9 rundzie po nokdaunie miał mistrza świata na widelcu i... nie udało się. Niestety, zaczęło się to notorycznie powtarzać. Ngumbu podłączony i przetrwał, Chavez na dechach i przetrwał (to, że sam się poddał w przerwie nie zmienia faktu), Cleverly podłączony ze 2 razy i przetrwał. Już po walce z Chavezem pisałem, że Fonfarze potrzebna jest jedna lżejsza walka na przełamanie tej niemocy. Znokautowałby jakiegoś buma lub journeymana w wybranym przez siebie momencie i problem sam zniknąłby, tak jak się pojawił. Jednak przecierki ze słabiakiem nie było. Przyszła walka z bardzo silnie bijącym Smithem. Andrzej zamroczył go 2 celnymi ciosami i wreszcie chciał za wszelką cenę przełamać złą passę odnośnie nokautów. Poszedł za ciosem bardzo energicznie, nie chcąc kolejny raz stracić okazji i... stało się to, co się stało. Teraz do naprawy jest znacznie więcej, niż było.